Weer een gevalletje van 'ken net'

De ICWW (InterCoastel WaterWay) langs de Golf van Mexico is leuk varen. Smalle soort rivieren worden afgewisseld door redelijke meertjes waar vaak een opening zit de Golf in. Heel veel huizen langs het water en heel veel hoogbouw. We zijn er nog niet helemaal achter of het appartementen of hotels zijn, waarschijnlijk beide. De natuur is hier natuurlijk weer heel anders dan de rivier in het binnenland. Het is een duingebied: witte duinen, zandstrandjes en een begroeiing van ruige bomen en struiken die daarbij hoort.
.
Het weer is de laatste dagen prima! Een paar dagen geleden waaide het nog aardig, op kop, maar inmiddels is die afgenomen tot bijna nihil, waardoor het overdag, met een strakblauwe lucht en zon, lekker warm is.
.
Op Thanksgiving lagen we in een grote baai voor anker met nog een andere zeilboot, dus 's avonds gezellig geborreld bij Bryce en Jane. Zij gingen niet verder de ICWW op, maar moesten hier in deze baai, naar buiten omdat ze te hoog zijn voor een aantal bruggen.
.
De meeste bruggen waar we onder door moeten op dit stuk zijn 65 feet, maar er zijn er 3 een stuk lager, 50 feet. Wij kunnen net (met een buigende marifoonantenne) onder ietsie minder dan 50 feet. Dit hadden we in de haven, toen de mast nog plat lag, al helemaal uitgerekend omdat we wisten dat deze drie bruggen eraan zouden komen. De eerste was dan ook prima en we hadden zelfs nog ruimte over! Maar de volgende lage brug.
.
We stopten er net voor bij Fort Walson Beach aan de gemeente steigers. Een gratis plekje, midden in de stad. Een leuke stad met boetiekjes, restaurants, pubs en andere winkeltjes. Third Degree, een motorboot die we ook veel eerder hadden gesproken legde ook aan en we hebben gezellig nog wat gedronken met Jim en Faith.
.
Zaterdag hebben we het plaatsje rond gelopen en het getijde in de gaten gehouden. Deze brug zou 50 feet moeten zijn (volgens de kaarten), maar de meter op de peiler gaf 48 aan en zo deed ook een andere bron die we gebruiken voor informatie (Active Captain). En 48 zou toch echt te laag zijn. Dan ben je daar toch wel mee bezig. In het minst erge geval zouden we 30 mijl terug moeten en dan naar buiten, maar als we het te laat zien, varen we onze windmeter aan gort en dat kost toch wel weer aardig wat knaken.
.
Etienne had een ingenieus idee (typisch hij!), dus toen ik hem vanochtend de mast in hijsde bevestigde hij een extra ijzerdraadje boven in de mast die schuin naar voren stak, iets hoger dan de windmeter. Hierdoor konden we beter zien of we het haalden, want dat is normaal erg moeilijk. Gewacht tot het laag water was en ons losgemaakt van de steiger. Naar de brug, de peiler gaf iets meer dan 48 feet aan. 48,7 zou genoeg moeten zijn.. En dat was het! Het was zelfs meer, want met de marifoonantenne raakten we brug net. Pfffff! Tjeetje, dat was toch wel even spannend! Terwijl ik het zo op 'binnenwater' varen erg zorgeloos vind. ;-) Ja, voor het weer, maar dus niet voor de bruggen, want er komt er veel verder nog eentje.
.
Nu liggen we in een 'bayou', een typisch woord voor het zuiden van Amerika. Bayou betekent een moerassig stuk in een rivier of meer, maar het is eigenlijk ook gewoon simpel een baai. Het was weer prachtig weer vandaag en de dolfijnen zwommen rond de boot.

At 29-11-2015 21:38 (utc) our position was 30°24.32'N 086°17.58'W

Koud, zout en www

In Nederland hebben jullie de eerste vorst van dit jaar al beleefd. Nou, wij ook! Afgelopen maandag liep Etienne de steiger op en daar lag een laagje ijs!! Het was inderdaad koud die nacht en ochtend, maar zo koud hadden we niet verwacht. Daar kwamen we snel van terug, want afgelopen maandag was ook de dag dat de mast weer omhoog ging! Dus vroeg uit bed, want we stonden als eerste gepland. De twee dagen ervoor waaide de wind uit het noorden en zoog de haven een soort van leeg! La Luna rustte op haar kiel en roer, met haar kont (die tegen de kant lag) omhoog. Ai, niet zo’n fijn gevoel. We waren dan ook, toen het iets hoger was en we weer konden ploegen wat naar voren gegaan, maar dat kon ook niet oneindig, want we moesten nog van boord kunnen stappen. Daarnaast maakte het niet heel veel uit, het is en blijft gewoon ondiep. We hoopten dus ook dat we maandag ten eerste, uit onze box konden en ten tweede, onder de kraan konden komen. Na met veel gas draaien, aanloopjes en gewoon veel ploegen lagen we uiteindelijk inderdaad onder de kraan. Er zijn hier veel zeilboten, ook enkele groter, maar allemaal met een mindere diepgang. Men gelooft je dan ook meestal niet echt als je zegt dat je 2 meter steekt. Maar na onze acute stop voor de box bij de kraan konden ze er niet omheen. Even terug voor een aanloopje en toen lagen we vast. Letterlijk! ;-) De mast stond er zo op. Turner Marina doet dat heel professioneel en de jongens helpen allemaal een handje mee. Fijn, want het was inderdaad super koud! Je handen vroren bijna vast aan het aluminium! Binnen hadden we de kachel nog aan, dus eenmaal weer terug in onze box, was het heerlijk met een bakje koffie. Toch zijn we snel daarna maar de lijnen verder op hun plek gaan doen, giek er weer aan, de genua er weer op en nog meer van dat soort dingen. Na een paar uur waren we weer klaar. Alleen het grootzeil zat er nog niet op. Dat we hulp kregen met mast erop was fijn, maar zit, vinden wij, in de prijs, want dit was het duurste adres; meer dan 250 euro voor het erop zetten van de mast wat een half uurtje duurt... We zijn dan ook dinsdag maar weer meteen vertrokken uit de haven. ;-)

 

 Het was dinsdag warmer dan maandag, maar nog zeker niet warm. Op de grote Mobile Bay waaide het ook goed, zo’n 20 knopen, dus de genua kon meteen aan het werk. De hele baai is ondiep, rond de 3 meter en dus zit je continu met een oog naar de dieptemeter te turen. Het ging goed en het was weer wennen, zo’n schuin huis. Het oversteken van de baai en dan een diep genoeg ankerplekje vinden was in totaal zo’n 40 mijl, dus het was, in de snijdende wind, ook meteen een lange dag varen!

 

 We hadden wel wat afwisseling. Ten eerste DOLFIJNEN!! We hadden ze al gezien toen we net een paar minuten uit de stad Mobile waren en op de grote Mobile Bay voeren, vorige week. Voor mij een emotioneel moment...maar ik weet niet echt waarom. Haha! Maar ook gisteren (en vandaag) weer een heleboel gezien. Op de bay zwommen ze met ons mee en hier waar we nu voor anker liggen cirkelen ze rond de boot. Weer genieten! Onze tweede afwisseling: was bezoek! Bezoek van de Customs and Border Protection. (voor de eerste keer in Amerika!) Het was grappig, want ze voeren voorbij en Etienne maakte de opmerking dat wij met een buitenlandse vlag toch eigenlijk wel gecontroleerd zouden moeten worden. Waarop ik naar achteren aan het kijken was en vrij snel kon beamen dat ze dat ook gingen doen, want ze draaiden en kwamen naar ons toe. Super aardige en vriendelijke gasten! Wat anders dan sommige die heel nors en kortaf vragen op je afvuren. Alles werd gecheckt (papierwerk) en was perfect in orde! Heel fijn om te weten! Derde afleiding is het vaargebied. Het is hier alweer zout en na het open water in de grote Mobile bay gingen we weer het smallere water op, de zogenaamde InterCoastal Waterway in de Golf van Mexico naar Florida. We voeren weer langs huizen en bootjes. Helaas was ons eerste plekje te ondiep, dus moesten we verder. We liggen nu in Wolf Bay een enorme baai, maar een prima plekje. Ook vandaag waaide het hard, maar we liggen aan hoger wal, dus prima. En...we hebben hier zelfs internet!! Het is niet te geloven! In de haven lag het er meer uit dan dat het werkte, tot grote frustratie. En nu liggen we voor anker en hebben we verbinding met, nog een aardig snel ook, netwerk. Ik kan hier dus wel weer een weekje blijven! Maar dat doen we niet, want we willen naar warmere oorden... ;-)

 

 

Marina life, tornado waarschuwingen en weer lekker plannen

We zijn alweer een aantal dagen in de marina. Na Mobile krijg je een hele grote baai waar een aantal rivieren op uitkomen. Een van de rivieren is Dog River, waaraan een aantal havens liggen. De baai is vrij ondiep op de vaargeul na. We vertrokken met niet het gunstigste tij, maar we hadden zoiets van ‘we zien wel en anders droppen we ons anker’. Het ging ok, ‘ken nêt’, zeg maar. [[image:la-luna-turner-marina-mobile.jpg::center:0]] En dan ineens wemelt het van de zeilboten! Ipv meer motorboten dan, is het nu andersom. We hebben eerst getankt bij Dog River Marina, leuke prijs en dan krijg je een gratis nacht. Goede deal! Een prachtige vent bij de tanksteiger met een geweldige locale humor! Erg gelachen. Daarna de kant op naar Westmarine, de watersportzaak en bij Turner Marina, de haven aan de andere kant van de straat gaan kijken wanneer ze onze mast erop kunnen zetten. Nou, dat viel tegen!! Het is hier echt mega druk! Dus onze gedachte om de haven in te gaan en meteen de mast rechtop te zetten en dan rustig alles verder te doen, valt in het water. Het wordt eerst in de marina en dan aan het eind de mast erop. Nou ja, het is niet anders... Ze voorspellen aardig wat wind voor dinsdag en woensdag en we mogen van de haven al meteen op maandag ons plekkie op gaan zoeken. Dat doen we dan ook en we ploegen onze box in. Het is hier niet al te diep, maar gelukkig wel erg modderig. ;-) En dan inderdaad, dinsdag is het nog niet zo slecht, maar op woensdag stortregent het! En over de radio horen we continue waarschuwingen voor tornado’s en overstromingen. De dag ervoor waren we al met de auto weggeweest en zagen dat het hier heel laag is. En ja hoor, woensdagochtend is de parkeerplaats achter ons al overstroomt. Ze zijn dat hier een soort van gewend, dus de auto’s rijden naar de plek waar de boten op de kant staan en wat hoger is. [[image:rain-turner-marina.jpg::center:0]] Het is een prima haven hier. We kletsen heel de dag wat af en doen wat kleine klusjes. We maken de mast helemaal klaar zodat hij meteen omhoog kan, in de hoop we ergens tussendoor kunnen. [[image:etienne-turner-marina-mobile.jpg::center:0]] Al snel merken we dat dat geen optie is. Het lijkt Zuid-Afrika en Azie wel...alles gaat op z’n elfendertigst. Maakt niet zoveel uit, we verkennen de omgeving met de auto van de marina en vinden weer een goede supermarkt voor mij. Ik ben weer een ‘happy-camper’ zoals ze hier zeggen en eet die avond weer PIZZA!!! Haha, hoe blij kun je daarmee zijn. ;-) Op woensdag hebben alle ‘live aboards’, degene die hier aan boord leven, een potluck met BBQ. We gooien een mega steak en vis op de ‘braai’ en brengen een salade. Het gezondste wat er is en dus weinig wordt aangeraakt. Het is super gezellig en een latertje. Weer eens leuk om met zeilers te kletsen. Er is een koppel dat ook de wereld rond wilt, dus we worden de oren van ons hoofd gevraagd. Er zijn verschillende Beneteau’s. Eentje is bijna dezelfde als La Luna en de eigenaar vraagt Etienne geregeld hoe dat bij ons zit of om advies. Het weer is na woensdag weer droog en de zon straalt. In de zon is het lekker, maar het blijft aan de frisse kant. Prima hoor! Verder is het rustig en dat is ook fijn. Ik ben weer een keer bij met de was en alles krijgt aan boord weer een vast plekje. Zeilen betekent weer schuin gaan en na maanden van een hoek van 0 graden is alles dus verhuist naar ‘losse’ plekjes en moet weer terug. Ook hebben we de nieuwe pilots voor het komende stuk, dus kunnen we ons voorbereiden op Florida, Key West en dan de Bahamas...

Mobile

We zijn in Mobile! En daarmee aan het einde van onze tocht dwars door Amerika. Met het dichterbij Mobile komen veranderde de scenery duidelijk, het werd platter, moerassig en er zijn nog wel bomen zonder bladeren, maar dat prachtige rood, die bomen zijn hier niet. Mobile is een grote zeehaven en het verkeer met duwcombi’s nam aanzienlijk toe. Ook de (bijna haakse) bochten in het laatste stuk rivier, dus je had geregeld contact met de duwbakken aan welke kant je ze, of zij jou, moest passeren. Daar gebruiken ze hier nog een oud systeem voor, uit de tijd dat dit aan elkaar werd kenbaar gemaakt door fluitsignalen. Je hebt een of twee fluitsignalen. Goed opletten dus, al vraag ik vaak even voor de zekerheid of het nu bak- of stuurboord is. Je wilt niet verkeerd zitten! ;-)

 

 Mobile is een bijzondere stad. De eerste ‘bewoners’ arriveerden in 1702 en dus is hier best wat geschiedenis. Al zijn de allereerste echte zichtbare huizen pas sinds begin 1800. Het oudste is het Fort Condé, al ben ik daar ook niet zeker van. Er staat ‘re-creation of the original1723 fort’. Het ‘downtown’ gedeelte bestaat uit een gezellige straat met heel veel barretjes, restaurants en een paar boetieks. Er zijn een paar hoge torens, geen wolkenkrabbers geloof ik en verder lage oude huizen.

 

 We liggen midden aan de rivier in de grote zeehaven. De slepers en grote (container)schepen komen vlak langs. Daardoor wordt je aardig tegen de wal ‘gesmasht’, maar aan de enorme kade zijn grote stootkussen gemaakt waar we tegen liggen. Helaas zijn ze iets te hard, dus nog een stootwil er tussen en we liggen goed. Leuk, want we lopen zo Mobile in. Het gebouw wat ons hier laat liggen is een conferentiecentrum waar gisteren een ‘Christmas Jubilee’ was. Schattig al die kleine kinderen in de meest kitschige kerst-uniformpjes.

 

 Ook is er verder langs het waterfront een nep ijsbaan gemaakt waar je kunt schaatsen. Heel leuk al helemaal in kerstsfeer. Vandaag struinen we nog wat rond en drinken lekker koffie. Morgen gaan we een haven op zoeken. Want dat we in Mobile zijn, wil ook zeggen dat de mast weer overeind moet...

 

 

Puzzel

Het is alsof we in een puzzel leven! Je weet wel, eentje met meer dan 1.000 stukjes, waarop de tig tinten groen (die toch ook wel weer verwarrend veel op elkaar lijken) overgaan in het water, waar het nog meer tinten groen produceert en daar helemaal boven, een strak blauwe lucht. Zo'n puzzel waarvan je weet, dat dit zuchten wordt, want het is niet makkelijk het een of ander erin te onderscheiden.
.
En het eindresultaat van de puzzel is een prachtig beeld! Een prachtig herfstplaatje! En ja, daarin leven we op dit moment...
.
We zijn gisteren met de dinghy op verkenning geweest, gewoon midden in de puzzel. Maar van de ene, voeren we zo in de andere. Voorbij ons opent het meer zich en daaromheen zijn tal van kleine en een paar grote slootjes. Eerst een van de grote in, tot aan een compleet bos in het water. We baanden ons een weg tussen de stammen, tot het water zich weer opende en een volgend meer zich aandiende. Aan het einde van dit meer was het kleine slootje, wat uit zou komen op de grote rivier, zo dichtgeslibd met modder en omgevallen bomen, dat we niet verder konden. Jammer, terug dus.
.
Daarna nog wat kleine slootjes verkend. Tussen de bomen die met hun voeten in het water stonden door. Heel surrealistisch. Je vraagt je af of het water hier nu zo hoog is. We zien veel tekenen dat het water nog hoger is geweest en/of kan staan. Maar ook dat het droger moet zijn, in sommige tijden.
.
We gaan nog even aan land om een oud vervallen huisje te bekijken. Meteen worden we aangevallen door de muggen. Terug maar weer. Lopen op de kant is, buiten de muggenaanval, geen succes, want er is zoveel water rechts en links, je komt of een natte drab zooi tegen, die te groot is om over te springen en te diep om door te waden of er kruist een sloot je pad. Verder is het er mooi, alle kleuren groen en bruin, van de bladeren aan de bomen en de droge op de grond tekenen het decor. Vogels schetteren in de verte en je ziet een enkele vis springen.
.
Geen krokodillen gezien. Niet erg, we doorzoeken wat geruster de omgeving. Want wij zijn er niet voor bewapend, in tegenstelling tot onze buren van eergisteren. Zij gingen hun hondje uitlaten en hadden een geweer mee voor de krokodillen!
.
Het was gewoon een prachtige dag, want sinds dagen was er gisteren weer eens een strak blauwe lucht, met een heerlijk voorzichtig herfstzonnetje. Vandaag is het iets anders. Het is weer bewolkt, met zelfs een paar miezerbuien. We zijn een klein eindje verder gevaren en liggen nu in de Kensaw Rivier. We komen steeds dichterbij Mobile, bij de Golf van Mexico.

At 12-11-2015 18:36 (utc) our position was 31°04.08'N 087°57.35'W

Mooi plekjes en laatste sluis

Na de marina zijn we een prachtig kreekje in Demopolis ingevaren, Foscoe Creek. Nou ja, 'ingevaren'... De ingang was erg ondiep, dat wisten we, maar het viel toch nog meer tegen. Etienne ging met de dinghy even 'meten' en het was 'maar' een drempel, waarna het snel dieper werd. Dus even wat van rechts naar links, nog een keer daar proberen en weer van rechts naar links en toen waren we erover! En ja, het werd al snel dieper.
.
En het was een prachtig plekje! Aan de ene kant de Kustwacht, aan de andere kant en prachtig park, met picknickplekken langs het water tussen de bomen en verder campeerplaatsen. We zijn 's middags dan ook meteen de dinghy in gesprongen en op de kant gaan wandelen. Een prachtig pad tussen de bomen. De droge bladeren knisperden onder je voeten en de eikeltjes en dennenappels hoorden je naast je neer 'storten'.
.
Daarna zijn we nog even met de dinghy een heel eind verder het riviertje opgevaren. Zonnende schildpadden gezien en een groot beest. Ja, ik weet dat klinkt vaag, maar het was een bever, maar dan zonder een beverstaart, of een muskusrat, maar dan met een hele dikke kop. Snap je? Wel heel gaaf!!
.
Toen we bij een ander stel aan het kletsen waren begon het te regenen. Ik had de luiken open, dus snel terug en vanaf toen, heeft het meteen een paar dagen geregend! Gunstig aan de ene kant, want de volgende dag was het water hoger en konden we makkelijker het kreekje uit. Ongunstig, want hierna kwam meteen de Demopolis sluis en dat is nooit leuk als het regent!
.
Na deze sluis zijn we ook het laatste stuk van de Tom-Bigbee opgegaan richting Mobile. Dit stuk meandert weer lekker en het is soms saai en soms mooi. We zien weer heel goed een 'voshond' (en een goede foto), veel schildpadden, herten, grote witte reigers, adelaars en we staan op de uitkijk voor krokodillen. We hebben het stroompje mee, dus het gaat lekker vlot. Ankerplekjes zijn hier schaars. Je laat dus meestal je anker vallen gewoon op de rivier, bij voorkeur achter een boei, want er varen ook nog steeds duwcombinaties. We hebben wat prachtige plekjes en komen dan, gisteren bij onze laatste sluis, Coffeeville lock. Onze laatste sluis van deze trip en we grappen dat de volgende waarschijnlijk, volgend jaar, die bij Vlissingen wordt!
.
We zien nog wat andere motorboten varen en hebben wat praatjes over de marifoon. Vandaag hebben we ons anker gedropt op weer een prachtig plekje! Three Rivers Lake, Drie Rivieren Meer. De invaart was super smal, zeker met wat bomen die rechts en links neer waren gevallen, maar even later kwam het 'meer'. De diepte bleef goed eenmaal verder in het riviertje tot aan het 'meer'. Je kunt hier namelijk last gaan krijgen van getijde, al zijn we daarvoor, verwachten we nog, nog te veel van de kust vandaan. Maar 'better safe than sorry', dus in 5 meter water liggen we goed. We blijven een dagje liggen en gaan morgen het meer verkennen met de dinghy. Misschien spotten we nog wel krokodillen. Al zagen we net weer een hert zwemmen, dus veel zullen er niet zitten. ;-)

At 10-11-2015 20:50 (utc) our position was 31°17.31'N 087°57.96'W

Regen, zon, herten en kliffen

Na een paar dagen met regen, veel regen en miezerregen, hebben we ook wat droge dagen gelukkig. En de laatste paar dagen laat de zon zich zelfs weer zien waardoor het kwik overdag meteen boven de 25 graden uitkomt. Het is ook ’s nachts niet meer zo koud.

 

 We varen nu in het riviergedeelte van de Tom-Bigbee en het water kronkelt inderdaad. Af en toe gaan we naar het zuiden (zoals het een beetje hoort) dan weer naar het oosten, even later sturen we op het westen af en geregeld komt het noorden ook voorbij. Het schiet dus met voortgang qua hemelsbreed niet heel erg op. Maar het is wel weer een mooi stukje rivier en als dan de zon weer eens door de wolken breekt kunnen we weer genieten van de kleuren ipv het 50 tinten grijs.

 

 Het is wel erg leuk ook, want we zien verschillende herten zwemmen. En een verscheidenheid aan sporen van welke beesten dan ook. Heel veel reigers, grijs en wit, zien we ook geregeld langs de kant. De omgeving verandert niet veel, maar op een groot stuk zien we ineens witte hoge ‘kliffen’. Heel gaaf.

 

 Net na de sluis willen we gaan ankeren, maar voor deze 'cut off' zijn ze aan het baggeren. Even vragen of we erlangs kunnen en ze niet de volgende dag precies voor de ingang gaan baggeren. Nee, we kunnen er voorbij ankeren en we liggen weer op een prachtig rustig plekje. Waar aan het einde van de dag zo'n 6 boten bij ons komen liggen! De dag erna zien we dan ook ineens zo'n 12 andere boten. Druk! Maar wij merken weinig van ze want zodra we ze zien scheuren 'Bucket List', 'No Agenda' en 'Good Day' ons alweer voorbij. Allemaal op weg naar de marina. Wij ankeren nog even op een rustig plekje ervoor.

 

 En zijn gisteren de marina in Demopolis ingegaan. Het was even ondiep bij de ingang, maar dat zijn we inmiddels gewend. Soms zijn de ‘cut off’s’, een oud stuk van de rivier, veel dieper dan de hoofdvaarroute. Dit is de laatste goede stop voor Mobile. De meeste motorboten worden aardig zenuwachtig, want het is nog zo’n 200 mijl en dat halen zij ook niet allemaal in een dag. En ankeren? Tja, dat is voor sommigen nog steeds een heel avontuur.

 

Het is weer een prima marina, met super douches, een golfkarretje om naar het andere stuk van de marina te gaan, een courtesy auto waar we boodschappen mee doen en goede wasmachines. We hebben het dus weer druk en aan het einde van de dag drinken we met Mike en Sandy (Mosey III) gezellig een borrel. Wij hebben ze al verschillende keren gezien en over de marifoon gesproken, dus super leuk ze even ‘in het echt’ te zien. Het is een ouder echtpaar, die ook lekker op hun gemak naar beneden aan het zakken zijn. Even later schuiven Paula en John nog gaan, een Canadees stel dat nu met hun motorboot hier is, maar meer tripjes met hun zeilboot hebben gemaakt. Het is super gezellig en als de muggen te erg worden, vluchten we naar onze eigen boot.

 

 Vandaag doen we nog even rustig aan. Gaan straks diesel tanken en dan een ankerplekje op zoeken. Het is vandaag weer zonnig, maar de vooruitzichten voor de komende dagen zijn wisselvallig. Tja, het is herfst of het is het niet...