donderdag 31 december 2015

Van 2015 naar 2016

In 2015 hebben wij weer wat grenzen verlegd en daardoor weten we dat jij dat ook kunt doen! Wij wensen je daarom veel power, love, vertrouwen, simplicity, wijsheid, happiness, dromen en enthousiasme, want dan wordt 2016 een WAANZINNIG jaar!

 

woensdag 30 december 2015

Kerst, zeilen, rijk en Marco Island

De kerstdagen zijn voorbij gevlogen! Het waren leuke dagen in Fort Myers Beach. Op kerstavond hebben we erg gezellig geborreld op de Solitude (met de NL’se Canadesen Nick en Hetty) en de Contessa Rosa (Canadese Randy en Rosalie). Op eerste kerstdag hebben we een hele lange strandwandeling gemaakt. Wij liggen zeg maar tussen het eilandje en het vaste land en aan de buitenkant van het eiland is het een en al strand. Erg leuk, het is er altijd druk, maar nu met kerst superdruk! Ook heel veel jongelui dit keer. ’s Avonds was er live muziek op Time Square, het centrale pleintje bij het strand. Ook hadden we lekkere dingen gehaald om te eten, dus helemaal goed.

 
 Tweede kerstdag zijn we de andere kant het strand op gelopen en terug met de Beach Trolley. Het is super dat busje, maar we zaten meer dan een uur te wachten (hij had al twee keer langs moeten komen) en met ons een oude man van 90 die aan de zuurstof zat en er was geen schaduw...zucht. Deze oude man is uiteindelijk maar in een taxi gestapt. Met zoveel oudere mensen hier, zou je verwachten dat het systeem iets beter is. ’s Avonds zijn we weer naar de live muziek gegaan op Time Square, dit keer een hele gave rock ’n roll band! Genieten dus.

 
 Uiteindelijk zijn we maandag weer verkast. Ik had ’s ochtends een beetje een deja vu, met Marokko vijf jaar geleden... Het was vijf uur nog donker, we moesten vroeg weg ivm hoog water en ik werd klaarwakker door twee rondrennende kakkerlakken! Die het trouwens niet overleefd hebben. Het is ongelooflijk, maar we hebben er nog nooit zoveel binnen gehad als sinds we in Amerika zijn... Het was wel prachtig op het water met de opkomende zon! En omdat we maar een paar mijl uit de kust voeren, zagen we de lichtjes langzaam hoge flats en gebouwen worden. Het was uitkijken voor de ‘crabpots’, kreeftenkooien. Net na de lunch voeren we de smalle invaart bij Marco Island in. Weer prachtige stranden, vele bootjes en aan de andere kant de mangrove.

 
 We wilden lekker beschut gaan liggen, dus voeren we via een smal vaargeultje naar Smokehouse Bay. Erg leuk, want we voeren echt letterlijk door de achtertuinen van de meest grote en prachtige huizen! We keken onze ogen uit. Hier zit geld!

 

 
 Het blijkt dat Marco Island normaal 17.000 bewoners heeft en in het seizoen 40.000. We liggen weer schitterend beschut omringt door prachtige grote huizen en aan de andere kant een marina. Met de dinghy gaan we een klein stukje verder, bruggetje onderdoor en daar heeft de locale supermarkt, WinDixie, een dockje. Super! Vanaf daar loop je van winkelplaza naar winkelplaza, met een watersportzaak, boetiekjes, restaurantjes, kappers, Starbucks enz. Vanochtend is er een farmersmarkt. Eens kijken of we lekker aardbeien voor het dessert voor oudjaar kunnen scoren.

woensdag 23 december 2015

Toeristisch beachy Florida

Inmiddels hebben we het ‘romantische’ Venice Beach alweer achter ons. Een leuk plaatsje, maar doet in heel weinig tot niets denken aan het Italiaanse Venice. Ok, het ligt aan het water en er zijn een paar Italiaanse eetgelegenheden, maar daarmee is de vergelijking ten einde. Wij lagen er weer perfect aan een gratis gemeente steiger. Het was wel ondiep, maar gelukkig was het hier erg drassig, dus zakten we gewoon de modder in en lagen we heerlijk rustig ondanks de wind. ;-)

 
 Op het strand waren ze aan het golfsurfen, een geweldig gezicht altijd. Na een dagje blijven liggen gingen we weer verder. De huizen aan de ICWW hier zijn echt enorm! Soms wordt het uiterlijk alleen verziekt door een enorme klamboe tent die aan het huis is gezet. Door de mangrove schijnt hier in bepaalde jaargetijden ongelooflijk veel ongedierte te zijn. Het ziet er alleen niet gezellig uit, een beetje van die enorme tenten die je ook wel boven tennisbanen ziet. Ook moeten er nog aardig wat bruggen open voor ons, zoals deze twee, dicht op elkaar, ‘swing bridges’.

 
 Maar het is wel leuk varen! Iedereen heeft wel een of meerdere bootjes voor de deur en we kijken dus onze ogen uit. Het waait deze dagen stevig, waardoor we redelijk aangekleed zitten. We ankeren bij Useppa eiland. Een prima plekje. De legende gaat dat dit (nu privé) eiland vernoemd is naar een vrouw die door een piraat hier gevangen werd gehouden. Naar mijn idee kan dat op slechtere plekken… Vanaf hier varen we naar Fort Myers Beach. Het is maandag en het is onwijs druk op het water! Op het stukje waar we in de vaargeul moeten blijven is het soms zelfs een soort van file-varen. Erg leuk om al die andere bootjes te zien en mensen te kijken. In Ft Myers Beach pikken we een mooring op. Het is een enorm mooringveld en vanwege onze diepgang liggen we helaas ver naar achteren. Ft Myers Beach is beach. Strand, bar, restaurant, souvenirwinkel, t-shirt winkel, bar, restaurant, grill, zand, zand en zand. Vanochtend zijn we ergens eerst lekker gaan koffie drinken. Vanmiddag zijn we natuurlijk op het strand geweest, de pier opgelopen en de winkels rond ‘Time Square’ afgestruind. Het is echt super toeristisch hier. Gelukkig op ons mooringveld niet zo, dus we kunnen de ‘gekte’ gaan bekijken wanneer we willen.

 
 In Sarasota was het Florida met rijkdom, spa’s, healthy en ‘goodlooking’. Hier is het Florida met strand, bars, grills en schreeuwerige t-shirts. Grappig dit verschil!

 
 Vanochtend zijn we met de ‘beach trolley’ naar de WalMart gegaan. Zowieso erg leuk dit kleine busje en handig. Ook weer leuk wat cruisers ontmoet en gezellig gekletst. Zo gaan we langzaam richting de kerst. Bij WalMart stond een bord...nog 2 dagen... TJEETJE!!! Voor jullie allemaal alvast, hele gezellige, warme en lekkere kerstdagen!!!

donderdag 17 december 2015

Kerstsfeer, ICWW en huis-aan-het-water

Afgelopen zaterdagavond zaten we gezellig met onze stoeltjes op de punt te kijken naar de voorbij varende verlichte boten. Geweldig!! Van een van de grote zeilboten galmde de kerstnummers over het water. Deze zeilboot was verlicht als was het een grote kerstboom. Genieten! Het deed ons met weemoed denken aan de verlichte carnavalsoptocht in Standdaarbuiten en we concludeerde dat kerst in een tijd waarin het lekker weer is, ook zeker z’n leuke voordelen heeft. Hier is het namelijk ook nog rond een uur of 6 donker, dus verlichte parades doen het goed. Zondag verkaste we naar een mooring in het Vinoy Bassin. Dat ligt aan een park wat ’s avonds prachtig verlicht is in Kerststijl! Leuk om in de sfeer te komen. De laatste dagen hebben we nog wat rondgelopen in St. Petersburg. En dinsdagochtend zijn we weer verder gegaan. We hadden wind tegen in de grote baai, maar de stroom mee en die overwon, dus we stoven naar het eind van de baai en daarmee het begin van de ICWW (InterCoastel WaterWay). We blijven namelijk nog even op deze ICWW wat maakt dat we motoren binnen een betonde vaargeul, maar hierdoor zie je wel wat van de omgeving. We kunnen namelijk ook buitenom over het ‘grote’ water, maar vanwege de ondiepte moeten we ver naar buiten en je ziet dan alleen maar water.

 
 De ICWW is hier smal en de meeste bruggen moeten open voor ons. Ze draaien op bepaalde tijden. Ook is het grappig, we zien heel veel zeilboten! Dat is op zich niet zo bijzonder, maar voor ons, na maanden (bijna) alleen maar motorboten, is het grappig. In dit stuk zitten heel veel manatee’s, of te wel zeekoeien. Hier zijn allerlei regels opgesteld, waaronder niet hard varen buiten de vaargeul. Binnen de vaargeul is het prima, wat dan ook zeker gebeurd. De motorjachten scheuren echt voorbij! Ongelooflijk! Soms ben je blij dat de vaargeul iets breder is, want anders word je gesproeid door hun enorme hekgolf! Maar het is wel leuk, want je ziet een hoop. Iedereen wil een waterfront property, huis-aan-het-water. En dat is hier geen probleem, hebben ze toevallig geen water, dan graven ze wel een kanaaltje. Op de kaart zie je prachtige vormen omdat iedereen aan het water wilt zitten. Of zou het meer zijn, een huis-aan-het-water brengt meer op? ;-)

 
 We zijn nu in Sarasota. Weer een leuk plaatsje. Gezellige terrasjes, boetiekjes, veel art galleries, juweliers en enorm veel kappers, nagelstudios en klinieken waar je terecht kunt voor een botox en/of facelift. Ook heel veel makelaars! We stonden gisteren te kijken wat een appartement(je) hier moet kosten, nou, dat is zelfde prijs, of meer dan in NL. Maar het is hier ook echt upscale. Goed te zien aan de galleries, haarstudios en de prijzen in de boetieks. Maar wat het ook zeker verraad zijn de autos! Hier geen dikke 4x4 Ford-trucks meer, nee, Bentley (cabrio), Jaguar, Mercedes, BMW en andere super sjieke bakken! Veel valet-parking ook.

 
 En wat je in Florida, met name nu op de peninsula, ook duidelijk ziet is de zorg voor het milieu en de mensen. Als men aan het werk is, zie je dat er duidelijk gelet wordt op de veiligheid. En ze hebben hier de Whole Foods supermarkt waar ze alleen maar producten verkopen waar geen verkeerde (chemische) toevoegingen in zijn verwerkt en verder verkopen ze met name organische producten. Daarmee was ik weer als een kind in een snoepwinkel, want ze hadden echt super veel glutenvrije producten, waarmee je wenst dat ze zo’n winkel ook in NL hebben! We hebben weer lekker wat rondgestruind, de grote boten en auto’s bewonderd en mensen gekeken. Vandaag hetzelfde en weer wat aan onze conditie werken met rondwandelen. ;-)

zaterdag 12 december 2015

Zeilen, St. Petersburg, Dali, Farmers en modeshow

Inmiddels hebben we de 190 mijl naar Tampa Bay er alweer ‘lang’ opzitten. Het was een prima tochtje! Motorzeilend weg en in de avond konden we gaan zeilen. Het trok zelfs zo aan dat we er rifjes in konden gaan zetten! Dat hadden we niet verwacht, maar omdat we de wind naar voren voeren werd het ook best scherp en dan zijn een paar rifjes altijd fijn, wat comfortabeler en qua snelheid maakt het niets uit. Het is grappig want we voelden het snel warmer worden, heerlijk! En de dolfijnen! Die zitten hier echt in enorme grote getallen. Ze kwamen spelen met de boot en waren zo enthousiast dat ze mij (op de punt) gewoon nat bliezen! Heerlijk genieten dus weer en ik was zelfs niet ziek, zo na maanden als ‘riviervaarder’. We hebben 1 nacht op zee doorgebracht en dropten voordat het donker werd onze anker aan het begin van de enorme Tampa Bay. De volgende dag verder de baai in. Ik heb het niet gemeten, maar om je een idee te geven, hij is bijna net zo groot als het IJsselmeer. Aangemeerd bij St. Petersburg Marina om in te checken voor een mooring in een baaitje ernaast. Dat was een domper, geen mooring beschikbaar! Maar eigenlijk mag ik niet van een domper spreken, want de reden is de verlichtte boottocht op zaterdagavond. En die gaan we dus zien! Daarnaast hebben we ons anker gedropt in de baai bij de marina. Mag officieel niet, maar vaak laten ze de boten een paar dagen liggen en wanneer er festiviteiten zijn mag je er soms wel ankeren. Gisteren was de politie langs geweest en heeft een briefje achtergelaten dat we zondag weg moeten zijn. Geen probleem, dan hebben ze ook weer een mooring voor ons. We mogen wel in de marina nu met de dinghy aan de kant en vanaf hier loop je ook zo downtown in. Dus eigenlijk liggen we nu ook super en nog gratis ook! ;-) We zijn ook meteen al super druk zoals zo vaak in een grote stad, want er is van alles te zien en te doen. Je loopt zo het centrum in en dat is echt super gezellig, met veel boetiekjes, restaurants, terrasjes, bars enz. Bij een hippe, chique ‘mall’ is goed internet , dus daar brachten we ons eerste uurtje door. Daarna heerlijk rondgestruind. De eerste avond hebben we meteen goed besteed, in het Dalí museum. Een Dalí museum? Ja!! We hebben al twee museums van hem in Spanje bezocht, dus wilden we erg graag ook hier naartoe. Een echtpaar uit Amerika (E. Reynolds and Eleanor Morse) begon in 1942 met het opbouwen van een Dalí collectie, uiteindelijk de grootste privé Dalí collectie van de wereld. En daar zochten ze jaren geleden een plekje voor, dat werd dus St. Petersburg. Het is een super gaaf museum, wat best aan de prijs is, maar op donderdagavond kun je voor de helft naar binnen! Vandaar dat wij daar dus donderdag waren. En wat het nog gaver maakte, er was nu een ook een expositie van onze M.C. Escher! Dubbel genieten dus! Het leuke is dat ze hier natuurlijk andere werken van Dalí hadden dan we tot nu toe gezien hebben. Het waren wel alleen schilderijen en geen andere excentrieke bouwwerken. Lekker weer wat creatieve inspiratie opgedaan!

 

 Vrijdag zijn we weer door de stad gaan struinen en kwamen in een stukje waar ze waanzinnig (en veel) muurschilderingen hadden gemaakt! [[image:mural-1-st-petersburg.jpg::center:0]] Tussen de middag lekker geluncht in de hippe straat op het terras bij een gave bar.

 
 ’s Avonds zijn we bij de modeshow gaan kijken in de Sundial Mall. Erg leuk, want het was georganiseerd door de locale boetiekjes. En wie liep daar mee met de modeshow? Jennifer Lawrence uit de Hunger Games! Zij komt hier uit St. Pete. Top! Ook de ‘presentatrice’ was niet zomaar iemand, zij adviseert o.a. Beyonce.

 
 Daarna zijn we, op aanraden van een local, naar ‘The Ale and the Witch’ gegaan. Een super kroeg met een enorme lijst van bieren op de tap. Er hangt een schoolbord vol geschreven naast de bar met namen, de brouwerij en wat voor soort bier het is.

 
 En...ze hadden zelfs glutenvrij bier! Het duurde dus niet lang voor wij buiten zaten te genieten van een biertje en de live muziek. De bar zit in een klein winkelcentrum wat in de vorm van een atrium is gebouwd. Er was deze avond ook een versierde en verlichte fietsoptocht in kerststijl, met als eindstop, dit plekkie. Leuk mensen kijken!

 
 En dan vanochtend alweer op tijd op stap, naar de Farmersmarket. 130 kramen werd er beloofd, nou die waren er ook zeker wel! En super! Prachtige organische groenten en fruit, vlees, honing, kraampjes met sieraden, taarten, broden, gebak, chutneys enz enz. Live muziek en veel standjes waar je wat te eten kon kopen, waarvan ook aardig wat glutenvrij en vegan. En dat alles in echt Florida-weer, warme zon en helblauwe lucht! En dat laatste is ineens weer wennen. We hadden elke ochtend en avond de kachel aan, truitje mee en helemaal ’s avonds veel aan. En nu, nu zijn de korte broeken weer uit de kast en is het warm! ’s Avonds een dun t-shirtje met lange mouwen en het is weer helemaal goed. Wel weer lekker hoor!

maandag 7 december 2015

'Forgotten"

Inmiddels hebben we de forgotten highway en valley al gezien en nu zijn we op de ‘Forgotten Coast’, de vergeten kust. Geen idee waarom het hier zo heet, maar het is hier wel leuk! Heel lief om te zien dat jullie mijn verjaardag (4 december) niet ‘forgotten’ hadden en ook Etienne had de slingers opgehangen. We landen die dag aan in Apalachicola (spreek uit apalatjsi-kola). Een grappig plaatsje, maar met vreselijke steigers! Daar mogen we niet teveel op mopperen, want ze waren gratis, maar tjeetje... Het stroomt hier redelijk omdat even verder een opening de grote zee op zit en de steigers zijn dwars op de stroom, met een heel klein vingerpiertje, 2 houten palen rechts en links en de steiger is erg hoog. Met de gave stroom en de aardige wind van die dag was het dan ook vooral gebruikmaken van de palen om de box in te gaan. Natuurlijk ging dat goed, maar de schoonheidsprijs zouden we er niet voor gekregen hebben. We moesten bellen naar de havenmeester, maar omdat we geen locale telefoon hebben, maar op zoek naar hem. Bij een picknicktafel onder een afdakje zaten wat oude mannen te keuvelen en die wisten wel wie we moesten hebben, het was namelijk ook de politiechef. “Maar maak je geen zorgen, want hij komt vast wel langs en anders maar niet” was hun advies. Prima dus! Wij het dorpje in. Een superleuk toeristisch, gezellig en kneuterig gebeuren, met gave boetiekjes, hippe giftshops en een paar restaurant en cafeetjes. Ook een prima supermarkt met een bijzondere naam; de Piggly Wiggly. Je moet het een hardop uitspreken... “De Piggly Wiggly in Apalachicola” Hoe grappig! En drie keer raden wat het logo van deze supermarktketen is? Inderdaad een varkenskopje. We bleven een dagje liggen want zaterdag zou er een locale markt zijn in het kader van ‘locale cadeautjes scoren voor de kerst’. Nou, het was gezellig druk in het plaatsje, maar ik had het idee van ‘onze’ kerstmarkten in mijn hoofd, en helaas daardoor viel deze wat tegen. Maakt niet uit, het was toch wel gezellig en wij vermaken ons al snel met een praatje hier en daar en wat afstruinen van antiekzaakjes. Gisterenochtend weer verder. De wind komt niet meer uit het noorden, waardoor het iets warmer was. Er stond nog wel aardig wat wind en we moesten een grote baai oversteken, met de wind op kop, dus het was een hobbelig tochtje. Half de middag voeren we de rivier op bij Carrabelle en werd het weer rustig. Hier hebben we ons anker laten vallen. Vandaag hebben we het grootzeil erop gezet, stagen gesteld en even Carrabelle bekeken. Dit plaatsje moet het kleinste politiebureau hebben (grootte van een telefooncel), maar het was zo klein dat wij het niet gevonden hebben. Morgen gaan we weer verder. We gaan oversteken naar Tampa Bay, zo’n 190 nm. Goh, weer twee daagjes op zee. Vanavond dus weer nasi maken voor een paar dagen...da’s lang geleden.

vrijdag 4 december 2015

Reunie na 4 jaar!

Langzaam gaan we steeds meer naar het oosten. Warmer weer, hopen we. Maar na een paar prima dagen met veel zon, komt de wind uit het noorden en is het weer koud! Eergisteren was het nog mooi en zonnig met een paar wolken, maar gisteren regende het heel veel en vandaag was er een hele koude wind.
.
De zon van eergisteren was heerlijk en paste bij de omgeving, want we dropten ons anker in Grand Lagoon bij Panama City Beach. En daarmee lagen we recht voor het appartement van Bob en Laurie. Cruisers die we vier jaar geleden (!) in Grenada hebben ontmoet. Het was ontzettend leuk om elkaar weer te zien en we kwamen niet uitgekletst. Zij zijn na Grenada van bootleven overgegaan op landleven maar eerst nog rondgereisd met een enorme camper! Een 'RV' noemen ze dat hier, het is kruising tussen een bus en camper, die je (verwacht ik) alleen in de US ziet, want volgens mij moet je daar bij ons je groot rijbewijs voor hebben en parkeren kun je nergens. ;-) Nu wonen ze dus in Panama City Beach en wanneer het hier te druk wordt gaan ze naar een ander plekje in Florida. We hebben ook hun nieuwe boot bewonderd, een schattig bootje, McTug genaamd. Het is namelijk net een klein duwbootje.
.
Met zonsondergang waren we natuurlijk op het strand. Het heet hier niet voor niets 'Beach', want dit plaatsje is een toeristisch mekka met eindeloze stranden, vele restaurants, bars en typische toeristische strandwinkels. Passend in het geheel van neonreclames is er een gebouw op z'n kop (een kermisattractie zeg maar) en de grootste nachtclub. Tijdens de Amerikaans Springbreak (vakantie) is het hier enorm druk met jongeren, nu was het erg rustig en was veel dicht. We bleven maar even in het prachtige witte, piepende zand op het strand, want je adem werd je dit keer niet zo zeer ontnomen door het uitzicht, maar meer door de alge in de lucht. Nog nooit meegemaakt, maar door de waternevel met alge ging je keel kriebelen, moest je hoesten en werd kortademig… Heel bizar!
.
Lekker en gezellig gegeten 's avonds! En de volgende dag nog even koffie gedronken en gekletst. Etienne heeft Bob even geholpen met de stabilisatoren van McTug en toen was het weer tijd om afscheid te nemen. Maar we hebben voor een volgende keer afgesproken in NL, wanneer wij weer in een huis met logeerkamer wonen.
.
Vandaag was het gelukkig droog, maar met een aardige noordenwind was het bizar koud! Het was wel een leuk tochtje varen. Er is hier een enorme militaire luchtbasis, waar ze op dit moment de (nieuwe) F-35's (Starfighters) aan het testen zijn, dus we zagen ze af en aan vliegen. Gaaf! Verder nog een paar gave militaire hovercrafts gezien.
.
We dachten nog een bezoekje te krijgen van de kustwacht, die op volle snelheid aankwam, afzakte naast ons en daar heel lang bleef varen. Maar de jongens (in korte mouwen) zwaaide alleen maar vanachter het raam en vonden het waarschijnlijk te koud omdat ze ons in volle bepakking en met muts en handschoenen zagen zitten. De laatste 'lage' brug van 50 feet konden we makkelijk onderdoor, de meetschaal gaf zelfs 52 aan, dus dat was fijn. We liggen nu met het riet aan de ene kant en de naaldbomen aan de andere kant in een smal riviertje. Ik moet eerlijk bekennen dat we vanmiddag verder niet hebben gekeken, want we zijn meteen binnen gaan zitten…met de kachel aan! ;-)

 

maandag 30 november 2015

Weer een gevalletje van 'ken net'

De ICWW (InterCoastel WaterWay) langs de Golf van Mexico is leuk varen. Smalle soort rivieren worden afgewisseld door redelijke meertjes waar vaak een opening zit de Golf in. Heel veel huizen langs het water en heel veel hoogbouw. We zijn er nog niet helemaal achter of het appartementen of hotels zijn, waarschijnlijk beide. De natuur is hier natuurlijk weer heel anders dan de rivier in het binnenland. Het is een duingebied: witte duinen, zandstrandjes en een begroeiing van ruige bomen en struiken die daarbij hoort.
.
Het weer is de laatste dagen prima! Een paar dagen geleden waaide het nog aardig, op kop, maar inmiddels is die afgenomen tot bijna nihil, waardoor het overdag, met een strakblauwe lucht en zon, lekker warm is.
.
Op Thanksgiving lagen we in een grote baai voor anker met nog een andere zeilboot, dus 's avonds gezellig geborreld bij Bryce en Jane. Zij gingen niet verder de ICWW op, maar moesten hier in deze baai, naar buiten omdat ze te hoog zijn voor een aantal bruggen.
.
De meeste bruggen waar we onder door moeten op dit stuk zijn 65 feet, maar er zijn er 3 een stuk lager, 50 feet. Wij kunnen net (met een buigende marifoonantenne) onder ietsie minder dan 50 feet. Dit hadden we in de haven, toen de mast nog plat lag, al helemaal uitgerekend omdat we wisten dat deze drie bruggen eraan zouden komen. De eerste was dan ook prima en we hadden zelfs nog ruimte over! Maar de volgende lage brug.
.
We stopten er net voor bij Fort Walson Beach aan de gemeente steigers. Een gratis plekje, midden in de stad. Een leuke stad met boetiekjes, restaurants, pubs en andere winkeltjes. Third Degree, een motorboot die we ook veel eerder hadden gesproken legde ook aan en we hebben gezellig nog wat gedronken met Jim en Faith.
.
Zaterdag hebben we het plaatsje rond gelopen en het getijde in de gaten gehouden. Deze brug zou 50 feet moeten zijn (volgens de kaarten), maar de meter op de peiler gaf 48 aan en zo deed ook een andere bron die we gebruiken voor informatie (Active Captain). En 48 zou toch echt te laag zijn. Dan ben je daar toch wel mee bezig. In het minst erge geval zouden we 30 mijl terug moeten en dan naar buiten, maar als we het te laat zien, varen we onze windmeter aan gort en dat kost toch wel weer aardig wat knaken.
.
Etienne had een ingenieus idee (typisch hij!), dus toen ik hem vanochtend de mast in hijsde bevestigde hij een extra ijzerdraadje boven in de mast die schuin naar voren stak, iets hoger dan de windmeter. Hierdoor konden we beter zien of we het haalden, want dat is normaal erg moeilijk. Gewacht tot het laag water was en ons losgemaakt van de steiger. Naar de brug, de peiler gaf iets meer dan 48 feet aan. 48,7 zou genoeg moeten zijn.. En dat was het! Het was zelfs meer, want met de marifoonantenne raakten we brug net. Pfffff! Tjeetje, dat was toch wel even spannend! Terwijl ik het zo op 'binnenwater' varen erg zorgeloos vind. ;-) Ja, voor het weer, maar dus niet voor de bruggen, want er komt er veel verder nog eentje.
.
Nu liggen we in een 'bayou', een typisch woord voor het zuiden van Amerika. Bayou betekent een moerassig stuk in een rivier of meer, maar het is eigenlijk ook gewoon simpel een baai. Het was weer prachtig weer vandaag en de dolfijnen zwommen rond de boot.

At 29-11-2015 21:38 (utc) our position was 30°24.32'N 086°17.58'W

woensdag 25 november 2015

Koud, zout en www

In Nederland hebben jullie de eerste vorst van dit jaar al beleefd. Nou, wij ook! Afgelopen maandag liep Etienne de steiger op en daar lag een laagje ijs!! Het was inderdaad koud die nacht en ochtend, maar zo koud hadden we niet verwacht. Daar kwamen we snel van terug, want afgelopen maandag was ook de dag dat de mast weer omhoog ging! Dus vroeg uit bed, want we stonden als eerste gepland. De twee dagen ervoor waaide de wind uit het noorden en zoog de haven een soort van leeg! La Luna rustte op haar kiel en roer, met haar kont (die tegen de kant lag) omhoog. Ai, niet zo’n fijn gevoel. We waren dan ook, toen het iets hoger was en we weer konden ploegen wat naar voren gegaan, maar dat kon ook niet oneindig, want we moesten nog van boord kunnen stappen. Daarnaast maakte het niet heel veel uit, het is en blijft gewoon ondiep. We hoopten dus ook dat we maandag ten eerste, uit onze box konden en ten tweede, onder de kraan konden komen. Na met veel gas draaien, aanloopjes en gewoon veel ploegen lagen we uiteindelijk inderdaad onder de kraan. Er zijn hier veel zeilboten, ook enkele groter, maar allemaal met een mindere diepgang. Men gelooft je dan ook meestal niet echt als je zegt dat je 2 meter steekt. Maar na onze acute stop voor de box bij de kraan konden ze er niet omheen. Even terug voor een aanloopje en toen lagen we vast. Letterlijk! ;-) De mast stond er zo op. Turner Marina doet dat heel professioneel en de jongens helpen allemaal een handje mee. Fijn, want het was inderdaad super koud! Je handen vroren bijna vast aan het aluminium! Binnen hadden we de kachel nog aan, dus eenmaal weer terug in onze box, was het heerlijk met een bakje koffie. Toch zijn we snel daarna maar de lijnen verder op hun plek gaan doen, giek er weer aan, de genua er weer op en nog meer van dat soort dingen. Na een paar uur waren we weer klaar. Alleen het grootzeil zat er nog niet op. Dat we hulp kregen met mast erop was fijn, maar zit, vinden wij, in de prijs, want dit was het duurste adres; meer dan 250 euro voor het erop zetten van de mast wat een half uurtje duurt... We zijn dan ook dinsdag maar weer meteen vertrokken uit de haven. ;-)

 
 Het was dinsdag warmer dan maandag, maar nog zeker niet warm. Op de grote Mobile Bay waaide het ook goed, zo’n 20 knopen, dus de genua kon meteen aan het werk. De hele baai is ondiep, rond de 3 meter en dus zit je continu met een oog naar de dieptemeter te turen. Het ging goed en het was weer wennen, zo’n schuin huis. Het oversteken van de baai en dan een diep genoeg ankerplekje vinden was in totaal zo’n 40 mijl, dus het was, in de snijdende wind, ook meteen een lange dag varen!

 
 We hadden wel wat afwisseling. Ten eerste DOLFIJNEN!! We hadden ze al gezien toen we net een paar minuten uit de stad Mobile waren en op de grote Mobile Bay voeren, vorige week. Voor mij een emotioneel moment...maar ik weet niet echt waarom. Haha! Maar ook gisteren (en vandaag) weer een heleboel gezien. Op de bay zwommen ze met ons mee en hier waar we nu voor anker liggen cirkelen ze rond de boot. Weer genieten! Onze tweede afwisseling: was bezoek! Bezoek van de Customs and Border Protection. (voor de eerste keer in Amerika!) Het was grappig, want ze voeren voorbij en Etienne maakte de opmerking dat wij met een buitenlandse vlag toch eigenlijk wel gecontroleerd zouden moeten worden. Waarop ik naar achteren aan het kijken was en vrij snel kon beamen dat ze dat ook gingen doen, want ze draaiden en kwamen naar ons toe. Super aardige en vriendelijke gasten! Wat anders dan sommige die heel nors en kortaf vragen op je afvuren. Alles werd gecheckt (papierwerk) en was perfect in orde! Heel fijn om te weten! Derde afleiding is het vaargebied. Het is hier alweer zout en na het open water in de grote Mobile bay gingen we weer het smallere water op, de zogenaamde InterCoastal Waterway in de Golf van Mexico naar Florida. We voeren weer langs huizen en bootjes. Helaas was ons eerste plekje te ondiep, dus moesten we verder. We liggen nu in Wolf Bay een enorme baai, maar een prima plekje. Ook vandaag waaide het hard, maar we liggen aan hoger wal, dus prima. En...we hebben hier zelfs internet!! Het is niet te geloven! In de haven lag het er meer uit dan dat het werkte, tot grote frustratie. En nu liggen we voor anker en hebben we verbinding met, nog een aardig snel ook, netwerk. Ik kan hier dus wel weer een weekje blijven! Maar dat doen we niet, want we willen naar warmere oorden... ;-)

 
 

vrijdag 20 november 2015

Marina life, tornado waarschuwingen en weer lekker plannen

We zijn alweer een aantal dagen in de marina. Na Mobile krijg je een hele grote baai waar een aantal rivieren op uitkomen. Een van de rivieren is Dog River, waaraan een aantal havens liggen. De baai is vrij ondiep op de vaargeul na. We vertrokken met niet het gunstigste tij, maar we hadden zoiets van ‘we zien wel en anders droppen we ons anker’. Het ging ok, ‘ken nêt’, zeg maar. [[image:la-luna-turner-marina-mobile.jpg::center:0]] En dan ineens wemelt het van de zeilboten! Ipv meer motorboten dan, is het nu andersom. We hebben eerst getankt bij Dog River Marina, leuke prijs en dan krijg je een gratis nacht. Goede deal! Een prachtige vent bij de tanksteiger met een geweldige locale humor! Erg gelachen. Daarna de kant op naar Westmarine, de watersportzaak en bij Turner Marina, de haven aan de andere kant van de straat gaan kijken wanneer ze onze mast erop kunnen zetten. Nou, dat viel tegen!! Het is hier echt mega druk! Dus onze gedachte om de haven in te gaan en meteen de mast rechtop te zetten en dan rustig alles verder te doen, valt in het water. Het wordt eerst in de marina en dan aan het eind de mast erop. Nou ja, het is niet anders... Ze voorspellen aardig wat wind voor dinsdag en woensdag en we mogen van de haven al meteen op maandag ons plekkie op gaan zoeken. Dat doen we dan ook en we ploegen onze box in. Het is hier niet al te diep, maar gelukkig wel erg modderig. ;-) En dan inderdaad, dinsdag is het nog niet zo slecht, maar op woensdag stortregent het! En over de radio horen we continue waarschuwingen voor tornado’s en overstromingen. De dag ervoor waren we al met de auto weggeweest en zagen dat het hier heel laag is. En ja hoor, woensdagochtend is de parkeerplaats achter ons al overstroomt. Ze zijn dat hier een soort van gewend, dus de auto’s rijden naar de plek waar de boten op de kant staan en wat hoger is. [[image:rain-turner-marina.jpg::center:0]] Het is een prima haven hier. We kletsen heel de dag wat af en doen wat kleine klusjes. We maken de mast helemaal klaar zodat hij meteen omhoog kan, in de hoop we ergens tussendoor kunnen. [[image:etienne-turner-marina-mobile.jpg::center:0]] Al snel merken we dat dat geen optie is. Het lijkt Zuid-Afrika en Azie wel...alles gaat op z’n elfendertigst. Maakt niet zoveel uit, we verkennen de omgeving met de auto van de marina en vinden weer een goede supermarkt voor mij. Ik ben weer een ‘happy-camper’ zoals ze hier zeggen en eet die avond weer PIZZA!!! Haha, hoe blij kun je daarmee zijn. ;-) Op woensdag hebben alle ‘live aboards’, degene die hier aan boord leven, een potluck met BBQ. We gooien een mega steak en vis op de ‘braai’ en brengen een salade. Het gezondste wat er is en dus weinig wordt aangeraakt. Het is super gezellig en een latertje. Weer eens leuk om met zeilers te kletsen. Er is een koppel dat ook de wereld rond wilt, dus we worden de oren van ons hoofd gevraagd. Er zijn verschillende Beneteau’s. Eentje is bijna dezelfde als La Luna en de eigenaar vraagt Etienne geregeld hoe dat bij ons zit of om advies. Het weer is na woensdag weer droog en de zon straalt. In de zon is het lekker, maar het blijft aan de frisse kant. Prima hoor! Verder is het rustig en dat is ook fijn. Ik ben weer een keer bij met de was en alles krijgt aan boord weer een vast plekje. Zeilen betekent weer schuin gaan en na maanden van een hoek van 0 graden is alles dus verhuist naar ‘losse’ plekjes en moet weer terug. Ook hebben we de nieuwe pilots voor het komende stuk, dus kunnen we ons voorbereiden op Florida, Key West en dan de Bahamas...

zondag 15 november 2015

Mobile

We zijn in Mobile! En daarmee aan het einde van onze tocht dwars door Amerika. Met het dichterbij Mobile komen veranderde de scenery duidelijk, het werd platter, moerassig en er zijn nog wel bomen zonder bladeren, maar dat prachtige rood, die bomen zijn hier niet. Mobile is een grote zeehaven en het verkeer met duwcombi’s nam aanzienlijk toe. Ook de (bijna haakse) bochten in het laatste stuk rivier, dus je had geregeld contact met de duwbakken aan welke kant je ze, of zij jou, moest passeren. Daar gebruiken ze hier nog een oud systeem voor, uit de tijd dat dit aan elkaar werd kenbaar gemaakt door fluitsignalen. Je hebt een of twee fluitsignalen. Goed opletten dus, al vraag ik vaak even voor de zekerheid of het nu bak- of stuurboord is. Je wilt niet verkeerd zitten! ;-)

 
 Mobile is een bijzondere stad. De eerste ‘bewoners’ arriveerden in 1702 en dus is hier best wat geschiedenis. Al zijn de allereerste echte zichtbare huizen pas sinds begin 1800. Het oudste is het Fort Condé, al ben ik daar ook niet zeker van. Er staat ‘re-creation of the original1723 fort’. Het ‘downtown’ gedeelte bestaat uit een gezellige straat met heel veel barretjes, restaurants en een paar boetieks. Er zijn een paar hoge torens, geen wolkenkrabbers geloof ik en verder lage oude huizen.

 
 We liggen midden aan de rivier in de grote zeehaven. De slepers en grote (container)schepen komen vlak langs. Daardoor wordt je aardig tegen de wal ‘gesmasht’, maar aan de enorme kade zijn grote stootkussen gemaakt waar we tegen liggen. Helaas zijn ze iets te hard, dus nog een stootwil er tussen en we liggen goed. Leuk, want we lopen zo Mobile in. Het gebouw wat ons hier laat liggen is een conferentiecentrum waar gisteren een ‘Christmas Jubilee’ was. Schattig al die kleine kinderen in de meest kitschige kerst-uniformpjes.

 
 Ook is er verder langs het waterfront een nep ijsbaan gemaakt waar je kunt schaatsen. Heel leuk al helemaal in kerstsfeer. Vandaag struinen we nog wat rond en drinken lekker koffie. Morgen gaan we een haven op zoeken. Want dat we in Mobile zijn, wil ook zeggen dat de mast weer overeind moet...


 
 

donderdag 12 november 2015

Puzzel

Het is alsof we in een puzzel leven! Je weet wel, eentje met meer dan 1.000 stukjes, waarop de tig tinten groen (die toch ook wel weer verwarrend veel op elkaar lijken) overgaan in het water, waar het nog meer tinten groen produceert en daar helemaal boven, een strak blauwe lucht. Zo'n puzzel waarvan je weet, dat dit zuchten wordt, want het is niet makkelijk het een of ander erin te onderscheiden.
.
En het eindresultaat van de puzzel is een prachtig beeld! Een prachtig herfstplaatje! En ja, daarin leven we op dit moment...
.
We zijn gisteren met de dinghy op verkenning geweest, gewoon midden in de puzzel. Maar van de ene, voeren we zo in de andere. Voorbij ons opent het meer zich en daaromheen zijn tal van kleine en een paar grote slootjes. Eerst een van de grote in, tot aan een compleet bos in het water. We baanden ons een weg tussen de stammen, tot het water zich weer opende en een volgend meer zich aandiende. Aan het einde van dit meer was het kleine slootje, wat uit zou komen op de grote rivier, zo dichtgeslibd met modder en omgevallen bomen, dat we niet verder konden. Jammer, terug dus.
.
Daarna nog wat kleine slootjes verkend. Tussen de bomen die met hun voeten in het water stonden door. Heel surrealistisch. Je vraagt je af of het water hier nu zo hoog is. We zien veel tekenen dat het water nog hoger is geweest en/of kan staan. Maar ook dat het droger moet zijn, in sommige tijden.
.
We gaan nog even aan land om een oud vervallen huisje te bekijken. Meteen worden we aangevallen door de muggen. Terug maar weer. Lopen op de kant is, buiten de muggenaanval, geen succes, want er is zoveel water rechts en links, je komt of een natte drab zooi tegen, die te groot is om over te springen en te diep om door te waden of er kruist een sloot je pad. Verder is het er mooi, alle kleuren groen en bruin, van de bladeren aan de bomen en de droge op de grond tekenen het decor. Vogels schetteren in de verte en je ziet een enkele vis springen.
.
Geen krokodillen gezien. Niet erg, we doorzoeken wat geruster de omgeving. Want wij zijn er niet voor bewapend, in tegenstelling tot onze buren van eergisteren. Zij gingen hun hondje uitlaten en hadden een geweer mee voor de krokodillen!
.
Het was gewoon een prachtige dag, want sinds dagen was er gisteren weer eens een strak blauwe lucht, met een heerlijk voorzichtig herfstzonnetje. Vandaag is het iets anders. Het is weer bewolkt, met zelfs een paar miezerbuien. We zijn een klein eindje verder gevaren en liggen nu in de Kensaw Rivier. We komen steeds dichterbij Mobile, bij de Golf van Mexico.

At 12-11-2015 18:36 (utc) our position was 31°04.08'N 087°57.35'W

woensdag 11 november 2015

Mooi plekjes en laatste sluis

Na de marina zijn we een prachtig kreekje in Demopolis ingevaren, Foscoe Creek. Nou ja, 'ingevaren'... De ingang was erg ondiep, dat wisten we, maar het viel toch nog meer tegen. Etienne ging met de dinghy even 'meten' en het was 'maar' een drempel, waarna het snel dieper werd. Dus even wat van rechts naar links, nog een keer daar proberen en weer van rechts naar links en toen waren we erover! En ja, het werd al snel dieper.
.
En het was een prachtig plekje! Aan de ene kant de Kustwacht, aan de andere kant en prachtig park, met picknickplekken langs het water tussen de bomen en verder campeerplaatsen. We zijn 's middags dan ook meteen de dinghy in gesprongen en op de kant gaan wandelen. Een prachtig pad tussen de bomen. De droge bladeren knisperden onder je voeten en de eikeltjes en dennenappels hoorden je naast je neer 'storten'.
.
Daarna zijn we nog even met de dinghy een heel eind verder het riviertje opgevaren. Zonnende schildpadden gezien en een groot beest. Ja, ik weet dat klinkt vaag, maar het was een bever, maar dan zonder een beverstaart, of een muskusrat, maar dan met een hele dikke kop. Snap je? Wel heel gaaf!!
.
Toen we bij een ander stel aan het kletsen waren begon het te regenen. Ik had de luiken open, dus snel terug en vanaf toen, heeft het meteen een paar dagen geregend! Gunstig aan de ene kant, want de volgende dag was het water hoger en konden we makkelijker het kreekje uit. Ongunstig, want hierna kwam meteen de Demopolis sluis en dat is nooit leuk als het regent!
.
Na deze sluis zijn we ook het laatste stuk van de Tom-Bigbee opgegaan richting Mobile. Dit stuk meandert weer lekker en het is soms saai en soms mooi. We zien weer heel goed een 'voshond' (en een goede foto), veel schildpadden, herten, grote witte reigers, adelaars en we staan op de uitkijk voor krokodillen. We hebben het stroompje mee, dus het gaat lekker vlot. Ankerplekjes zijn hier schaars. Je laat dus meestal je anker vallen gewoon op de rivier, bij voorkeur achter een boei, want er varen ook nog steeds duwcombinaties. We hebben wat prachtige plekjes en komen dan, gisteren bij onze laatste sluis, Coffeeville lock. Onze laatste sluis van deze trip en we grappen dat de volgende waarschijnlijk, volgend jaar, die bij Vlissingen wordt!
.
We zien nog wat andere motorboten varen en hebben wat praatjes over de marifoon. Vandaag hebben we ons anker gedropt op weer een prachtig plekje! Three Rivers Lake, Drie Rivieren Meer. De invaart was super smal, zeker met wat bomen die rechts en links neer waren gevallen, maar even later kwam het 'meer'. De diepte bleef goed eenmaal verder in het riviertje tot aan het 'meer'. Je kunt hier namelijk last gaan krijgen van getijde, al zijn we daarvoor, verwachten we nog, nog te veel van de kust vandaan. Maar 'better safe than sorry', dus in 5 meter water liggen we goed. We blijven een dagje liggen en gaan morgen het meer verkennen met de dinghy. Misschien spotten we nog wel krokodillen. Al zagen we net weer een hert zwemmen, dus veel zullen er niet zitten. ;-)

At 10-11-2015 20:50 (utc) our position was 31°17.31'N 087°57.96'W

vrijdag 6 november 2015

Regen, zon, herten en kliffen

Na een paar dagen met regen, veel regen en miezerregen, hebben we ook wat droge dagen gelukkig. En de laatste paar dagen laat de zon zich zelfs weer zien waardoor het kwik overdag meteen boven de 25 graden uitkomt. Het is ook ’s nachts niet meer zo koud.

 
 We varen nu in het riviergedeelte van de Tom-Bigbee en het water kronkelt inderdaad. Af en toe gaan we naar het zuiden (zoals het een beetje hoort) dan weer naar het oosten, even later sturen we op het westen af en geregeld komt het noorden ook voorbij. Het schiet dus met voortgang qua hemelsbreed niet heel erg op. Maar het is wel weer een mooi stukje rivier en als dan de zon weer eens door de wolken breekt kunnen we weer genieten van de kleuren ipv het 50 tinten grijs.

 
 Het is wel erg leuk ook, want we zien verschillende herten zwemmen. En een verscheidenheid aan sporen van welke beesten dan ook. Heel veel reigers, grijs en wit, zien we ook geregeld langs de kant. De omgeving verandert niet veel, maar op een groot stuk zien we ineens witte hoge ‘kliffen’. Heel gaaf.

 
 Net na de sluis willen we gaan ankeren, maar voor deze 'cut off' zijn ze aan het baggeren. Even vragen of we erlangs kunnen en ze niet de volgende dag precies voor de ingang gaan baggeren. Nee, we kunnen er voorbij ankeren en we liggen weer op een prachtig rustig plekje. Waar aan het einde van de dag zo'n 6 boten bij ons komen liggen! De dag erna zien we dan ook ineens zo'n 12 andere boten. Druk! Maar wij merken weinig van ze want zodra we ze zien scheuren 'Bucket List', 'No Agenda' en 'Good Day' ons alweer voorbij. Allemaal op weg naar de marina. Wij ankeren nog even op een rustig plekje ervoor.

 
 En zijn gisteren de marina in Demopolis ingegaan. Het was even ondiep bij de ingang, maar dat zijn we inmiddels gewend. Soms zijn de ‘cut off’s’, een oud stuk van de rivier, veel dieper dan de hoofdvaarroute. Dit is de laatste goede stop voor Mobile. De meeste motorboten worden aardig zenuwachtig, want het is nog zo’n 200 mijl en dat halen zij ook niet allemaal in een dag. En ankeren? Tja, dat is voor sommigen nog steeds een heel avontuur.

 
Het is weer een prima marina, met super douches, een golfkarretje om naar het andere stuk van de marina te gaan, een courtesy auto waar we boodschappen mee doen en goede wasmachines. We hebben het dus weer druk en aan het einde van de dag drinken we met Mike en Sandy (Mosey III) gezellig een borrel. Wij hebben ze al verschillende keren gezien en over de marifoon gesproken, dus super leuk ze even ‘in het echt’ te zien. Het is een ouder echtpaar, die ook lekker op hun gemak naar beneden aan het zakken zijn. Even later schuiven Paula en John nog gaan, een Canadees stel dat nu met hun motorboot hier is, maar meer tripjes met hun zeilboot hebben gemaakt. Het is super gezellig en als de muggen te erg worden, vluchten we naar onze eigen boot.

 
 Vandaag doen we nog even rustig aan. Gaan straks diesel tanken en dan een ankerplekje op zoeken. Het is vandaag weer zonnig, maar de vooruitzichten voor de komende dagen zijn wisselvallig. Tja, het is herfst of het is het niet...

zaterdag 31 oktober 2015

Verdomde planten! Maar lekker tomatensap!

Goh, wat zijn die waterhyacinten leuk! Niet helemaal dus…

 
 Gisteren na de marina moesten we meteen door een sluis. Het was even wachten voor hij naar onze kant kwam. Voor de sluis zag het groen, het was alsof je naar de sluis kon lopen! Helemaal dik vol met waterplanten. Tijdens de sluis invaren merkten we het heel goed ,we werden goed afgeremd en bij het aanmeren merkten we dat er veel in de schroef en onder de boot hing, want hij trok enorm naar een kant.

 
 Even achteruit en vooruit en ok, het ging goed. Eenmaal de sluis uit merkten we er weinig meer van, buiten het feit dat er iets te weinig water uit de uitlaat kwam. We gingen een klein slootje, of eigenlijk weer de originele rivier op, om vlakbij het dorp Columbus te gaan liggen. Een klein stukje. Eenmaal daar maar even goed naar de motor kijken. Na veel frummelen, moest Etienne toch het water in, want de wateraanvoer zat goed verstopt. Eenmaal onder de boot was dat snel opgelost. Maar later bleek dat door dit alles de pakking van de waterpomp eruit was geknald. Balen, maar we hebben zo’n pompje als reserve bij, dus geen probleem.

 
 De dag ervoor waren we vanaf de marina naar de supermarkt gereden in ditzelfde dorp waar we nu liggen en op die straat zaten enorm veel andere zaken, van bouwmarkten tot hobbyzaken, garages, kledingzaken, supermarkten en eetgelegenheden. We besloten om daarheen te lopen en misschien konden we vloeibare pakking vinden, zodat we niet meteen de nieuwe pomp hoefde te gebruiken. Na een aardig stuk lopen vonden we het, erg goedkoop in kleine tubes. Super! Daarna ook nog lekker rondgekeken overal.

 

 Eenmaal terug aan boord kwamen Beverly en Sam wat drinken. Dit jonge stel uit een plaatsje vlakbij New York, heeft een sabbatical van een jaar en doet de Great Loop. Ze zijn nog erg nieuw met zeilen en het was leuk met ze te kletsen. Voor vandaag hadden de weermannen 97% kans op regen opgegeven. Gelukkig was het vanochtend vroeg nog droog, dus konden we naar de FarmersMarket. Dit viel qua spullen een beetje erg tegen, maar we hebben met Melvin Ellis, een tomatenboer, een heel leuk gesprek gehad! Het was een supergezellig baasje die ons maar niet liet gaan, want hij wilde alles weten van onze trip. Zo’n 60 jaar geleden had hij de Atlantische oceaan overgestoken toen hij voor (en met) het leger onderweg was naar Duitsland. Hij vond het niks! Enorme golven, schommelen en zeeziekte. Wij hebben hem kunnen overtuigen dat het bij ons stukken beter weer was en het prima ging. Na heel veel vragen en een super gezellig gesprek hebben we adressen uitgewisseld en kregen we een grote pot tomatensap voor thuis! Geweldig, zulke ontmoetingen.

 
 We wilden vanmiddag nog, in de hoop dat het zachtjes zou regen of misschien zelfs niet, door Columbus lopen om van de mooie oude huizen (van voor de Civil War) te genieten. Maar helaas. Eenmaal terug van de markt, het was pas tien uur, is het begonnen met regenen en momenteel giet het nog steeds. Prima weer dus om de pomp weer in elkaar te zetten en verder gewoon binnen wat te hangen. Hopelijk kunnen we morgen verder...